این… حمله نبود جنایت بود!

اینبار نوبت کارمندان مظلوم و بی دفاع شبکه تلویزیونی طلوع بودکه به خاک و خون کشانیده شوند و جام شهادت نوشند.
فرزندان برومندی‌که از چندین سال به اینسو، برای اطلاع رسانی و افشای جرایم و جنایات مشتی خودفروخته و خودگریزان، فعالیت می‌کردند.
گناه آنان این بودکه حضور، نقش و فعالیت شان روی سیاهِ سیاهکارترین های تاریخ بشریت را سیاه تر می ساخت و بر همین مبنا هم بود که صدای شان، به مزاق مستبدترین های این دیار خوش نمی خورد. زیرا در قاموس‌آنان، کسی جز فرزندان قبیله را یارای نفس کشیدن و چرا گفتن نیست.
اما اینان؟ فرزندانی‌ بودندکه بیرون از مرز مسوولیت های فرهنگی و رسانه ای، هرکدام، نان آور خانه و خانواده ای بودند که سفره های خالی خویش را با اندک حقوق و مزایایی که از کارفرمایان سنگین دل طلوع می گرفتند، رنگین می‌کردند.
حمله بر جوانان طلوع، حمله برآزادی بیان و انسانیت انسان بود. این حمله آنقدر بی رحمانه و وحشیانه بود که سخت ترین دل ها را نیز به لرزه در آورد و چشم ها را اشکباران ساخت.
این حمله؛ ثابت ساخت که افراط گرایان مذهبی در تبانی‌کامل با فاشیست های قومی قرار دارند و در حقیقت لازم و ملزوم یک دیگر استند.
به هر حال، آنچه مسلّم است این است که مردم آزاده افغانستان هیچگاهی مقهور چنین حملات نمی شوند و نخواهند شد و هیچگاهی از مسیری‌که در پیش گرفته اند برنخواهند گشت و تسلیم بربریت کسانی که از ایمان جز الف، از خدا جز خشم و از اسلام جز استنجاء چیزی بیشتر نمی دانند نخواهند شد.
از جانب دیگر توقع مردم از حکومت وحدت ملی و رهبران آن این است که ضمن افزون بر تسلیت گفتن ها به قربانیان و شهدای این جنایات، از تمام توان و قدرت خویش استفاده نموده و تروریستان را در هر جایی که هستند آماج قرار دهند تا باشدآن ها هم بدانندکه مصیبت یعنی چی؟
بدون تردید، یکی از عوامل اصلی در جسارت بیش از حد تروریستان در انجام حملات تروریستی همین حالت و وضعیت انفعالی آنان در برابر این رویداد ها بوده است.
اگر حکومت و مسوولان نهاد های امنیتی افغانستان در مقابل هر عمل تروریستی، دست به اعمال ضد تروریستی زده و سران فتنه را در هر جایی که هستند هدف و آماج قرار دهند ، مردم تا این‌حد، شاهد از دست دادن عزیزان شان نخواهند بود.
بنابرین بر رهبران و تصمیم گیرندگان حکومت وحدت ملی است که بر روش ناشایست و ناکام کرزی و اطرافیانش خاتمه داده و به سیاستِ سکوت نقطه پایان بگذارند.
یقیناً که نیروهای امنیتی افغان آنقدر توانایی دارند که برای دفاع از مردم و کشور شان، ساحه را چنان بر هراس افگنان و ایادی شان در داخل و حامیان شان در خارج از کشور تنگ سازندکه مجال نفس کشیدن نیز نداشته باشند.
از جانب دیگر، رسانه های همگانی افغانستان نیز به بی تفاوتی در قبال آنچه در پیرامون شان می گذرد باید خاتمه دهند و بیایند و مسوولانه تر عمل نمایند.
در حالی که تلویزیون طلوع به خاطر از دست دادن کارمندانش که خبرنگاران بی طرف در این کشور هستند تمام برنامه های عادی خود را متوقف ساخت، هیچ رسانه دیگری در این غم او را یاری ننمود و انگار آب از آب تکان نخورده است. اگر با هم بودن و درکنار هم بودن این باشد پس باید انتظار مصیبت هایی به مراتب بزرگتر را نیز داشته باشیم.
از سویی هم تلویزیون طلوع با آنکه در رویدادهای مهم بیشترین و بهترین پوشش خبری را داشته است اما هیچگاهی از پخش و نشر برنامه های عادی خود دست نکشیده است که این خود نمایانگر بی تفاوتی در قبال دیگران است.
به هر حال، این رویداد مرگبار و خونین می‌تواند سرآغازی باشد برای ایجاد دگرگونی عمیق و اساسی در نوع تقابل با دشمن، تفاهم با همدیگر و شریک شدن در غم ها و شادی های دیگران به معنای واقعی کلمه، تا از این مجرا بتوان بحران را پشت سر گذاشت و به ثبات و امنیت رسید. یعنی ترجیح دادن منافع علیای ملی بر منفعت های محدود شخصی و گروهی.
با نظر داشت آنچه بیان گردید و به منظور جلوگیری از تکرار چنین فاجعه هایی که دور از احتمال هم نیست، ایجاب می کند تا موارد ذیل رویدست گرفته شود:
1. حکومت افغانستان عاملان این رویداد تروریستی در داخل پایتخت را شناسایی و به اشد مجازات برساند.
2. در قبال این حمله بزدلانه، سران این گروه فتنه گر و تروریستی را در هر کجا که هستند شناسایی و به هلاکت برساند.
3. نشر و پخش خبرهای مرتبط به گروه های تروریستی به ویژه طالب ها متوقف گردد تا بیشتر از این، این هیولاهای تشنه به خون، فربه تر، جری تر و جسورتر نشوند.
4. ایجاد فضای شفاف برای افشا ساختن چهره واقعی دشمن و حامیان آن در داخل و خارج کشور.
5. مهمتر از همه رسوا ساختن چهره های حامی و توجیه گر جنایات طالب ها و دیگر گروه های همسو و همفکر شان.
به امید اینکه مردم، نهادهای جامعه مدنی، احزاب سیاسی و دولت افغانستان به صورت هماهنگ و همسو، دشمن را از هر زاویه و جهتی مورد حمله قرار دهد تا نه تنها در بخش نظامی که در تمامی عرصه ها، مجالی برای انجام جنایت و اجرای خشونتی باقی نمانَد.

Print PDF